Onze oudste vrijwilliger viert in maart alweer zijn 96e verjaardag. Ook dit jaar – voor zaterdag 20 april 2019 hebben we helaas niet genoeg inschrijvingen, zodat het volgens de laatste berichten is uitgesteld en nu helaas afgeblazen, – eren wij hem middels het jaarlijkse Recreatie Mixed badmintontoernooi om het OPT(Oom Piet Tuasuun)-bokaal. Prijsuitreiking daarna in Mae Uku meestal met een diner.
Oom Piet was zelfs nog geen 30 jaar oud toen hij hier aanmeerde in Rotterdam met de 1e generatie Molukkers. Dit jaar staan we dus stil bij de aankomst ofwel 65 jaar Molukkers in Nederland. 21 maart 1951 met de aankomst van het eerste schip de ‘Kota Inten’ met 900 Molukkers. Daarna zouden er nog eens 12 scheepstransporten binnen een half jaar zijn aangekomen met gezinnen waarvan de mannen – vaak van vader op zoon – hadden gediend in Nederlandse krijgsdienst: bij het KNIL (Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger) of de Koninklijke Marine.
Oom Piet woont in de lage huurhuizen – twee blokken – midden in de wijk. Mauro Salawane en zijn broer Renato wisselen elkaar af en hebben onderling afgesproken wekelijks de dag met hun oom Piet door te brengen. ’s-Avonds wordt er dan ook gewoon bij hun thuis gegeten en bij voorkeur aardappelen ofwel frietjes. Oom Piet eet liever geen rijst en geeft duidelijk de voorkeur aan de Hollandse pot, overgehouden ook van vijf jaar in de kost in Rotterdam, waar hij bij een autofabriek aan het werk was aan de Waalhaven, samen ook met nog wat ‘bangsa Maluku’ uit IJsseloord/Capelle. Terwijl de autofabriek al tegen een bankroet opbokste was tegelijk sprake dat we – de bewoners – van het kamp (vliegveld) naar de wijk zouden verhuizen en op voorspraak van Oom Bob Souhuwat kon uiteindelijk ook Oom Piet mee in de huisjes ‘vrijgezellen’ aan de Prins Hendrikstraat in Oost Souburg. Oom Piet is nu ook erelid van de Asteroïden vanwege zijn betrokkenheid vanaf de oprichting van deze Zeeuwse badmintonclub, waar in deze jaren zeventig (‘73/74) met trots kenbaar werd gemaakt dat ze de meeste jeugdleden in de gelederen had.
Ook in de bouw was hij in die tijd aan het werk. Met de fiets naar Middelburg om zich in de ochtenduren te melden bij de koppelbaas/aannemer en van daaruit met het werkbusje naar Kapelle-Biezelinge om daar reparaties uit te voeren aan het kerkgebouw. Daar ging natuurlijk wel een sollicitatie aan vooraf…. Eerder een test ter plaatse waarbij je een bankje in elkaar timmerde en jawel: ze waren zo onder de indruk van mijn product dat ik gelijk werd aangenomen. Met de juiste en aantoonbare gereedschap kreeg je zelfs een bonusje bovenop je loon. En natuurlijk had Oom Piet de juiste gereedschap, want als timmerman kan je niet zonder je zaag, schaaf, beitel en hamer.
Maar ook hierin kwam er een eind en dat had zijn voorman ruim van te voren aangekondigd zodat Oom Piet een snipperdag opnam om bij de Schelde in Vlissingen te solliciteren, waarin ze vroegen of hij hoogtevrees had……..
Natuurlijk had hij geen hoogtevrees, want in de Molukken beklom hij dagelijks de klapperbomen en had daar verder geen last van. En gelukkig maar, want oom Piet werd aangenomen als kraanmachinist op het Scheldeterrein in Vlissingen.
Oom Piet werd geboren op 7 maart 1923 in Sumatra (Takengon) ten oosten van het Toba-meer aan de kleinere versie van de Dano Toba.
Mae Uku had het Oom Piet Tuasuun(OPT)-Sportbokaal voorgelegd – om dit samen met alle vrijwilligers en familieleden te organiseren. Zo konden we in 2013 voor het eerst met hem op de foto in een vertrouwde setting: de mixed doubles badminton toernooi. Voor ons maakt hij nog deel uit van de schoonmaakgroep, maar zal toch rekening moeten houden met opgelopen blessures als 96-jarige.
Het gemak dat hij iedere tegenspeler alle hoeken van het veld laat zien – ook nu nog – op zijn oude dag. Zelfs de fysiotherapeut uit het dorp – Sergio – toentertijd – van omstreeks 35 jaar en fervent beoefenaar van Pencak Silat – zei het zelf nog: ‘Die oude meneer liet mij gewoon lopen, terwijl hij zelf kalm op zijn eigen positie bleef staan en zijn polsen liet werken, gewoon ongelooflijk voor een 90-jarige’.
